شاید

شاید هرگز در باور ادمیان نمیگنجد

که وقتی یکی از بهترین و نزدیکترین عزیزانی که در کنارمان زندگی میکند

 را به باد فراموشی بسپاریم

اری این رسم زندگانیست

 فراموش میکنیم و فراموش میشویم

واین حکایت تلخ روزگار است

شاید هرگز باورم نبود که بتوانم فراموشش کنم

 اما اینک میبینم هروز خاطراتش بیشتر به گوشه ی خاک گرفته ی ذهنم فرو میرود

 و همه ی ترس من از زمانیست

 که دیگر نتوانم ان همه زیبایی که روزی به شوقش میزیستم را

به یاد بیاورم

آه ای زندگی با رویاهای زیبای من چه کردی

چگونه بر ذهنم گرد فراموشی و مردگی پاشیدی

 که هرچه می اندیشم جز چند خاطره ی مدید 

 از ان روزگاران عشق و سر مستی به خاطر نمی اورم

خاطرات فراموش شده ی من دلم میخواهد 

 بار دیگر با تمام وجود باز هم مو به مو مرورتان کنم

 و از یاد اوریه ان همه خوشی و سرمستی لبخندی تلخ از بر لب بیاورم